رابطه شیوه های فرزندپروری والدین، خودپنداره و اضطراب مدرسه در دانش آموزان پسر عقب مانده ذهنی خفیف ۱۲ تا ۱۸ ساله شهر کرمانشاه

هدف: هدف این مطالعه تعیین رابطه شیوه های فرزندپروری والدین و اضطراب مدرسه با توجه به متغیر خودپنداره در دانش آموزان پسر عقب مانده ذهنی خفیف 18-12 سال شهر کرمانشاه بود. روش بررسی: روش نمونه گیری در این مطالعه همبستگی، به صورت تمام شمار بود. جمعیت مورد مطالعه شامل کلیه دانش آموزان پسر عقب مانده ذهنی خفیف 18-12 سال شهر کرمانشاه می شد. با توجه به ملاک های ورود و خروج آزمون خودپنداره بر روی 125 دانش آموز اجرا شد، که بر اساس نمره آزمون، 83 نفر انتخاب شده و آزمون شیوه های فرزندپروری توسط والدین آنها و آزمون اضطراب مدرسه توسط معلمین شان تکمیل شد. داده های حاصل با آزمون های آماری کلموگروف اسمیرنوف، همبستگی پیرسون و اسپیرمن و آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: شیوه فرزندپروری مقتدرانه پدر (۰/002=p) و مادر (۰/001=p) رابطه منفی معنادار با اضطراب مدرسه داشت؛ همچنین شیوه فرزندپروری مستبدانه پدر (۰/009=p) و مادر (۰/020=p) رابطه مثبت معناداری با اضطراب مدرسه نشان داد. ولی شیوه فرزندپروری سهل گیرانه پدر (۰/319=p) و مادر (۰/452=p) رابطه معناداری با اضطراب مدرسه نداشت و مشخص شد که خودپنداره تأثیر معناداری بر اضطراب مدرسه دانش آموزان عقب مانده ذهنی دارد (۰/004=p). نتیجه گیری: نتایج آزمون های آماری نشان داد شیوه های فرزندپروری والدین بر اضطراب مدرسه دانش آموز اثرگذارند، ولی خودپنداره در تعدیل اثر شیوه های فرزندپروری بر اضطراب مدرسه نقش مهمی دارد. به این معنا که دانش آموزانی که خودپنداره قوی دارند کمتر از دانش آموزانی که خودپنداره ضعیف دارند، اضطراب مدرسه را تجربه می کنند.